Elinizde sımsıkı tuttuğunuz o listede neler var?
Umut tacirlerine kaptırdığınız hayaller mi?
Gidemediğimiz o şehir, tadamadığımız o duygular, bir türlü yerine koyamadığımız o eşyalar mı?
Yoksa size ait olmayan ama insanın aklını baştan alan o mükemmel hayat hikayeleri mi?
Evet, avucunuzda listesini tuttuğumuz ama hayatın size yaşama şansı vermediği hikayeler.
Yazması gereken iyi yürekli insanlar vardır; yüreğindeki kelimeleri kağıda dökmeye yol bulamayan;
Yazması gereken cesur insanlar vardır; yazma cesareti kırılıp, başka işlere mahkum edilen;
Yazması gereken duyarlı insanlar vardır; sessiz çığlıkları, nasıl ve nerede anlatacağını bilmeyen;
Yazması gereken dopdolu insanlar vardır; yazmak için yaşlanması gerektiğine inandırılan;
Yazması gereken her şeyin farkında insanlar vardır; kalem ile yüreğinin arasındaki bağları koparılan;
Sırtım boşluğa geldiğinde, İstanbul’un artık arkamda olmadığını hissettim. Hikâyem artık bitmişti.
Koca şehir kendini, önce bir kartpostala, sonra bir anıya ve ardından bir boşluğa çevirmişti.
Bütün başarılarımı bir çöp poşetine, hayallerimi ise boğazın derinliklerine fırlatarak gitmişti İstanbul.
Her tepesinde ayrı yeminler ettiğim bu şehir, bana miras olarak üç kelime, umut olarak da bir soru bırakarak gitmişti.
Copyright © 2025 Kemalpolat.com- Tüm Hakları Saklıdır.
